دعوت به گفتگو

ما در پیام اختصاصی متمم هر روز جمله‌ی کوتاهی را برای شما نمایش می‌دهیم و بارها تأکید کرده‌ایم که این جمله‌ها، نه یک توصیه‌ی قطعی هستند و نه گزاره‌ای علمی؛ بلکه بیشتر جرقه‌ای هستند تا درباره‌ی یک موضوع کمی فکر کنیم و بیندیشیم.
دعوت به گفتگو فضایی است که در متمم برای بحث و گفتگو درباره‌ی این جمله‌های کوتاه در نظر گرفته‌ایم.
این‌بار می‌خواهیم به سراغ جمله‌ای از مارشال گلداسمیت (Marshal Goldsmith) برویم. کسی که پس از چند سال تدریس مدیریت در دانشگاه، دهه‌های اخیر را به نوشتن کتاب‌های عمومی‌تر اختصاص داده است (بهتر است نام او به صورت گلدسمیت نوشته شود، اما بر اساس خط مشی نگارش نام نویسندگان، ما از شکل گلداسمیت استفاده می‌کنیم).

گلداسمیت سعی دارد از دوقطبی‌های رایج (که هر یک از ما را به یکی از دو سمت طیف نسبت می‌دهند) فاصله بگیرد و تأکید کند که دو‌قطبی‌هایی مانند مدیر و کارمند، رهبر و پیرو، منظم و نامنظم، خلاق و مقلد، دستوردهنده و مجری و مانند این‌ها، همیشه یک مدل مفید نیستند.
یک راه دیگر نگاه به خود این است که فرض کنیم هر دو قطب (یا به تعبیر او دو شخصیت) درون ما زندگی می‌کنند و وظیفه‌ی ..

هریت بریکر نویسنده‌ی کتاب مهرطلبی، در برنامه‌ی سه هفته‌ای #رهایی از مهرطلبی به این نکته اشاره می‌کند که انتظارات زیاد و توقعات بی جا می‌توانند یکی از عوامل ناراحتی ما از دیگران و دلسردی ما نسبت به انسان‌ها باشند.
به بیان دیگر، هر چه انتظارات خود را از دیگران افزایش دهیم، احتمال برآورده نشدن این انتظارات افزایش پیدا می‌کند و به تبع آن، ناراحتی و نارضایتی ما افزایش خواهد یافت.
او این مفهوم را در قالب جملات زیر بیان می‌کند:
این نوع نگاه مشروط به انسان‌ها
که به خاطر رفتار [خوبِ] شما نسبت به دیگری، او هم باید رفتار [خوبِ] متقابل نشان دهد،
زمینه‌ی ناامیدی و خشم و رنجش را در شما ایجاد می‌کند؛
و به تدریج شما را از همه‌ی انسان‌ها دلسرد خواهد کرد.
نکته‌ای که هریت بریکر مطرح می‌کند، می‌تواند موضوع خوبی برای فکر کردن باشد. چون عمل به آن، به اندازه‌ی حرف زدن از آن، ساده نیست.
به همین خاطر تصمیم گرفتیم این نکته را در قالب دعوت به گفتگو مطرح کنیم تا فرصت بحث و تبادل‌نظر بیشتری درباره‌ی آن فراهم شود.
حرف‌ها و حاشیه‌های بسیاری را می‌توان درباره‌ی این دیدگاه بریکر مطرح کرد. ما در این‌جا صرفاً چند ..

می‌دانید که ما در پیام اختصاصی متمم هر روز جمله‌ی کوتاهی را برای شما نمایش می‌دهیم.
اما با توجه به این‌که در پیام اختصاصی، فضایی برای بحث و گفتگو وجود ندارد، هر از چند گاهی، یکی از جمله‌ها را در قالب دعوت به گفتگو مطرح می‌کنیم و درباره‌ی آن، به بحث و تبادل‌نظر می‌پردازیم.
جمله‌ای که این بار انتخاب کرده‌ایم از والتر بنیامین (‌Walter Benjamin) نویسنده‌ی آلمانی است که هنوز به خاطر جستارهای متنوعی که در موضوعات مختلف نوشته، مورد توجه نویسندگان و متفکران است.
یکی از دغدغه‌های بنیامین – در کنار دغدغه‌های چپِ اقتصادی‌ و سیاسی‌اش – جنبه‌های مدرن زندگی انسان امروزی بود.
نوشته‌های او در کتاب کار هنری در دوران بازتولید مکانیکی هنر نمونه‌ای از این نوع دغدغه‌هاست. او در آن‌جا توضیح می‌دهد که در هیچ مقطعی از تاریخ، تکثیر و بازتولید آثار هنری به سادگی امروز امکان‌پذیر نبوده است و سعی می‌کند این وضعیت جدید را درک و تحلیل کند.
او در مقدمه‌ی کتابش، پیش‌بینی‌های پل والری را نقل می‌کند و از دورانی می‌گوید که در آن، «صدا و تصویر هم درست مثل آب و برق و گاز، به اشاره‌ی انگشتی در خانه به دست انسان‌ها می‌..

ما در پیام اختصاصی متمم هر روز جمله‌ی کوتاهی را برای شما نمایش می‌دهیم.
می‌دانیم که جمله‌های کوتاه را معمولاً نمی‌توان به عنوان توصیه‌ای قطعی یا ادعایی علمی در نظر گرفت؛ بلکه بیشتر جرقه‌ای هستند تا درباره‌ی یک موضوع بیشتر بیندیشیم.
به همین علت، این جمله‌ها فرصت خوبی هستند تا در قالب دعوت به گفتگو، با یکدیگر حرف بزنیم و تجربه‌ها و دیدگاه‌هایمان را به اشتراک بگذاریم.
جمله‌ای که این بار انتخاب کرده‌ایم درباره‌ی حسادت است (با توجه به این‌که مفهوم مطرح‌ شده در جمله به افراد مختلفی نسبت داده شده، مناسب‌تر دیدیم آن را به فرد مشخصی منسوب نکنیم):

با وجودی که این جمله ظاهراً ساده به نظر می‌رسد، اما اغلب ما مصداق‌های این شکل از حسادت در زندگی خود و اطرافیان‌مان تجربه کرده‌ایم.
گاهی اوقات، بخشی از دستاوردها و داشته‌های دیگران (مثلاً دانش، درآمد، جایگاه اجتماعی، شهرت، نفوذ و تأثیرگذاری یا هر داشته‌ی دیگر) حس حسادت را در ما برمی‌انگیزد (یا به شکل افراطی در حدی که میل داریم او هم داشته‌اش را از دست بدهد، یا حسادت مثبت و غبطه خوردن، در همین حد که ای کاش من هم از این منظر مانند او بودم).
نکته‌ای..

دعوت به گفتگو عنوان مجموعه‌ای از بحث‌های متمم است که هر کدام حول یک جمله یا یک پاراگراف شکل می‌گیرند؛ جمله‌هایی که به سادگی نمی‌توان آنها را تحت عنوان گزاره‌های درست یا گزاره‌های غلط طبقه‌بندی کرد و معمولاً ابزاری هستند تا خاطره‌ها و تجربه‌هایمان را دوباره مرور کنیم.
این بار به سراغ جمله‌ای از استیون کاتلر (Steven Kotler) می‌رویم که اتفاقاً با گیمیفیکیشن هم (در معنای عامِ آن) بی‌ارتباط نیست.
استیون کاتلر نویسنده‌ای عمیق و ارزشمند است و از جمله کتابهای او می‌توان به ربودن آتش (Stealing Fire) و فراوانی (Abundance) سرزمین فردا (Tomorrowland) اشاره کرد.

احتمالاً بلافاصله پس از خواندن حرف‌های کاتلر، به یاد توصیه‌ای کاملاً متفاوت می‌افتیم که بسیاری از ما آن را شنیده‌ایم:
ابتدا ببین از چه چیزی لذت می‌بری و سپس سعی کن آن را به شغلت تبدیل کنی و از همان کسبِ درآمد کنی.
هر دو توصیه در نگاه اول عمیق و معقول و مقبول به نظر می‌رسند.
اما این را هم می‌دانیم که احتمالاً نمی‌توان هم‌زمان به هر دوی آن‌ها عمل کرد.
لارس اسوندسن هم در کتاب کار کوشیده است روایت دیگری از همین مسئله را مطرح کند:
حقوق ..