بوکیا

کن رابینسون (Ken Robinson) را معمولاً به واسطه‌ی سخنرانی معروفش در سایت تد درباره‌ی نقش مدارس در نابود کردن خلاقیت می‌شناسند (این سخنرانی در سال ۲۰۰۶ انجام شده است).
رابینسون در سخنرانی خود، همان ایده‌ی معروفی را بسط می‌دهد که پیش از او، افراد بسیاری از جمله پیکاسو و اینشتین مطرح کرده‌اند: «کودکان در ذات خود خلاق هستند. این مدارس و سایر نهادهای رسمی نظام آموزشی هستند که خلاقیت را در کودکان سرکوب یا نابود می‌کنند.»
یا این‌که: «لازم نیست برای پرورش خلاقیت تلاش کنید. همین که خلاقیت را نابود نکنید کافی است.»
کن رابینسون در سال ۲۰۰۹ کتابی با عنوان Element را منتشر کرد و در آن به نقش علاقه و استعداد در موفقیت در مسیر شغلی پرداخت.
به علت استقبال فراوان از این کتاب، پس مدتی در سال ۲۰۱۴ رابینسون کتاب دیگری با عنوان Finding Your Element نیز منتشر کرد. کتابی که می‌توان آن را دقیقاً ادامه‌ی کتاب المنت دانست.

ترجمه کتابهای کن رابینسون به فارسی
کتاب Element به نام‌های مختلف از جمله المنت (ترجمه رحمان رحمان‌زاده)، جوهر وجود تو (فرخ بافنده) و نیز جوهره (ترجمه الهه ابوالحسنی) به فارسی ترجمه شده‌..

پیش نیاز مطالعه درس امید و امیدواری
مرور و بررسی پرسشنامه امید اسنایدر مطالعه‌ی درس خوش بینی (مطالعه‌ی دقیق آن ضروری نیست؛ اما مرور کلی آن توصیه می‌شود) از دوستان عزیز متممی انتظار می‌رود پس از مطالعه این درس
بتوانند امید و امیدواری را تعریف کنند و تفاوت امید و خوش بینی را شرح دهند. بتوانند در زندگی شخصی و محیط شغلی، اقدام‌هایی را که می‌توانند به افزایش امید یا ترویج ناامیدی کمک می‌کنند، تشخیص دهند. فشار ذهنی هنگام مطالعه نیاز به مشارکت شما کسب و کار زندگی£ وقتی اصطلاح امید و امیدواری را در صحبت‌های خود به‌کار می‌برید، دقیقاً منظورتان چیست؟
امیدواری چه تفاوتی با خوش بینی دارد؟
تفاوتِ دو جمله‌ی «من به آینده‌ی این پروژه امیدوارم» و «من نسبت به آینده‌ی این پروژه خوش بین هستم» چیست؟
در فهرست #ویژگی های افراد کاریزماتیک معمولاً امیدواری را هم در کنار خوش بینی قرار می‌دهند. یک فرد کاریزماتیک چگونه این امیدواری را بروز می‌دهد و اظهار می‌کند؟ (اگر امیدواری را چیزی جدای از خوش بینی می‌دانیم؛ باید نشانه‌های ویژه‌ی آن را هم تعریف کنیم).
لطفاً پیش از این‌که ادامه‌ی این درس را بخوانید، در حد ..

مثل همیشه، این بار هم در #دعوت به گفتگو می‌خواهیم به سراغ یکی از جمله‌های کوتاهی برویم که در پیام اختصاصی برایتان نمایش می‌دهیم.
این بار جمله‌ای از والت ویتمن (Walt Whitman) را در زمینه‌ی خودشناسی انتخاب کرده‌ایم. البته او شاعر و ژورنالیست است و نه روانشناس و فیلسوف. بنابراین طبیعی است که وزن گوینده در چنین موضوعی، چندان بر وزنِ گزاره‌ی مطرح شده نمی‌افزاید و عملاً باید به حرفِ گفته شده و نه گوینده‌ی آن بپردازیم:

این حرف والت ویتمن را به شکل‌های مختلف، از افراد متفاوتی شنیده‌ایم.
گاهی از روانشناسان می‌شنویم که می‌گویند هر یک از ما، ایفای نقش مشخصی را به خوبی یاد گرفته‌ایم و در داستان‌های مختلف زندگی، فضایی برای ایفای همان نقش همیشگی را جستجو می‌کنیم.
به همین علت، گاهی گفته می‌شود که اگر در چند رابطه‌ی مختلف، یک رویداد نامطلوب مشابه برای تو اتفاق افتاد، منطقی است ریشه را در خودت جستجو کنی و نه طرف مقابل.
در مدیریت هم، چنین بحثی با عنوان متفاوتی مطرح می‌شود و معمولاً هنگام صحبت از تصمیم گیری و خطاهای آن، می‌گویند که بسیاری از انسان‌ها، الگوی مشخصی در خطاهای تصمیم گیری خود دارند.
حت..

کتاب شکوفایی (Flourish)را می‌توان یکی از صمیمانه‌ترین کتاب‌های مارتین سلیگمن دانست.
شکوفایی هم مانند سایر کتابهای سلیگمن، کتابی علمی و متکی بر مجموعه‌ی گسترده‌ای از مطالعات و تحقیقات است. بنابراین، از این زاویه، تفاوتی با سایر کارها و کتاب‌های او ندارد.
اما لحن ساده و صمیمی، چیزی است که به خوبی از نخستین صفحات کتاب آن را حس می‌کنید.
اجازه بدهید چند سطرِ نخست مقدمه‌ی کتاب را با هم بخوانیم:
این کتاب به شما کمک می‌کند شکوفا شوید.
بالاخره این را گفتم.
من در تمام زندگی حرفه‌ای‌ام، از مطرح کردن این جنس از وعده‌ها اجتناب کرده‌ام.
من یک دانشمند اهل تحقیق و محافظه‌کار هستم و جذابیت نوشته‌هایم هم به این است که در علم ریشه دارند: آزمون‌های آماری، پرسشنامه‌های اعتبارسنجی‌شده، تمرین‌هایی که به خوبی روی اثرات آن‌ها مطالعه شده و مطالعه بر روی نمونه‌های آماری بزرگ.
برخلافِ روانشناسی عامه‌پسند و انبوه کتاب‌های خودیاری، باورپذیری نوشته‌های من به علت زیربنای علمی‌شان است.
در اوایل این کتاب، روند شکل‌گیری بحثِ روانشناسی مثبت گرا و حتی خاطرات شخصی سلیگمن در زمینه‌ی تأمین مالی پروژه‌های مطالعاتی‌اش..

شاید عنوان این درس کمی برای شما عجیب باشد.
ما معمولاً وقتی از تحمل کردن حرف می‌زنیم، به رنج‌ها و دردها و مشکلات فکر می‌کنیم.
وقتی هم در تعریف حمایت اجتماعی می‌گوییم که یکی از مولفه‌های حمایت اجتماعی، حمایت احساسی است،‌ احتمالاً این تفسیر در ذهن شما شکل می‌گیرد که دوست، به تعبیر سعدی، باید در پریشان‌حالی و درماندگی، دست دوست خود را بگیرد و به این شکل، حمایت احساسی‌اش را ابراز کند.
اما واقعیت این است که تحمل خبرهای خوب و افکار مثبت هم چندان ساده نیست.
آیا برایتان پیش نیامده که در شرکت، ارتقاء شغلی پیدا کنید و در به در، دنبال کسی باشید که این خبر خوب را به او اطلاع دهید تا بار آن از دوش‌تان برداشته شود؟
آیا نشده که ایده‌ی یک کسب و کار جدید به ذهن‌تان برسد و دوست داشته باشید در نخستین فرصت، آن را با یکی از دوستان نزدیک‌تان در میان بگذارید؟
اگر پدر یا مادر هستید، زمانی که فرزندتان را برای نخستین بار پس از تولد دیدید، دوست نداشتید این حس خوب را با هر کسی که در دسترس بود، به اشتراک بگذارید؟
اصلاً شیرینی دادن به دیگران، وقتی رویداد خوبی اتفاق می‌افتد، چگونه و چرا حس ما را بهتر می‌کند؟
..

هر بحثی درباره‌ی مدیریت زمان، دیر یا زود به مسئله‌ی سستی، تنبلی و اهمال کاری هم کشیده می‌شود.
برای تعلل ورزیدن و اهمال کاری هم، مثل هر رفتار پیچیده‌ی دیگر، آن‌قدر ریشه‌های متنوع ذکر می‌شود که در نهایت نمی‌دانیم باید به سراغ کدام‌یک برویم و چگونه می‌توانیم آن را مدیریت کنیم.
عزت نفس پایین، ترس از خطا کردن، کمال طلبی، انگیزه نداشتن و ضعف در برنامه ریزی و انضباط شخصی، تنها نمونه‌هایی از ریشه‌های شناخته‌شده‌ی اهمال کاری هستند (+).
مستقل از این‌که تنبلی و اهمال کاری ما در چه عواملی ریشه دارد، سوال مهمی درباره‌ی اهمال کاری هست که حتماً شما هم بارها آن را از خودتان پرسیده‌اید:
کسی که احساس می‌کند گاهی تنبلی، سستی و اهمال کاری در رفتارش وجود دارد و در پی رفع این مشکل است، قاعدتاً از این رفتار لطمه دیده یا می‌داند که لطمه خواهد دید (اگر این را قبول نداشت، در پی کمرنگ کردن این عادت نبود).
وقتی کسی می‌داند که رفتاری به او لطمه می‌زند، چرا آن رفتار را انجام می‌دهد؟
مگر همین تبعات منفی برای ترک یک عادت و تغییر رفتار کافی نیست؟
اگر پاسخ این سوال را بدانیم، احتمالاً می‌توانیم اهمال کاری را به ..