بوکیا

ادوارد ویلسون (Edward O. Wilson) دانشمند معاصر که بیشتر او را به خاطر مطالعات گسترده روی زندگی اجتماعی حشرات (و به طور خاص مورچه‌ها) می‌شناسند، در کتاب در جستجوی طبیعت (In Search of Nature)، به زوایای مختلفی از طبیعت و تعامل انسان با آن می‌پردازد.
ویلسون در بخش دوازدهم کتاب در جستجوی طبیعت به این پرسش می‌پردازد که آیا بشر در نهایت خود را نابود می‌کند؟ یا به بیان دیگر، آیا گونه‌ی انسان به یک خودکشی تدریجی مشغول است؟
او این فصل را با یک سناریوی فرضی آغاز می‌کند:
تصور کنید که روی یکی از قمرهای یخ‌زده‌ی مشتری – مثلاً گانیمد (Ganymede) – پایگاه فضایی یک تمدن بیگانه پنهان شده است.
دانشمندان آن تمدن، میلیون‌ها سال، از نزدیک زمین را زیر نظر داشته‌اند.
از آن‌جا که قانون آن‌ها، سکونت و استقرار بر روی یک سیاره‌ی زنده را ممنوع کرده است، آن‌ها دائماً سطح زمین را با ماهواره‌هایی مجهز به سنسورهای پیچیده بررسی کرده و نقشه‌‌ای از توزیع توده‌های ارگانیسم‌ها، جنگل‌ها، علف‌زارها، دشت‌های عریانِ بی‌درخت، سواحل مرجانی و چراگاه‌های پلانکتونی [محل خورد و خوراک ماهی‌ها و سایر آبزیان] را تهیه و بررسی می‌کن..

هریت بریکر نویسنده‌ی کتاب مهرطلبی، در برنامه‌ی سه هفته‌ای #رهایی از مهرطلبی به این نکته اشاره می‌کند که انتظارات زیاد و توقعات بی جا می‌توانند یکی از عوامل ناراحتی ما از دیگران و دلسردی ما نسبت به انسان‌ها باشند.
به بیان دیگر، هر چه انتظارات خود را از دیگران افزایش دهیم، احتمال برآورده نشدن این انتظارات افزایش پیدا می‌کند و به تبع آن، ناراحتی و نارضایتی ما افزایش خواهد یافت.
او این مفهوم را در قالب جملات زیر بیان می‌کند:
این نوع نگاه مشروط به انسان‌ها
که به خاطر رفتار [خوبِ] شما نسبت به دیگری، او هم باید رفتار [خوبِ] متقابل نشان دهد،
زمینه‌ی ناامیدی و خشم و رنجش را در شما ایجاد می‌کند؛
و به تدریج شما را از همه‌ی انسان‌ها دلسرد خواهد کرد.
نکته‌ای که هریت بریکر مطرح می‌کند، می‌تواند موضوع خوبی برای فکر کردن باشد. چون عمل به آن، به اندازه‌ی حرف زدن از آن، ساده نیست.
به همین خاطر تصمیم گرفتیم این نکته را در قالب دعوت به گفتگو مطرح کنیم تا فرصت بحث و تبادل‌نظر بیشتری درباره‌ی آن فراهم شود.
حرف‌ها و حاشیه‌های بسیاری را می‌توان درباره‌ی این دیدگاه بریکر مطرح کرد. ما در این‌جا صرفاً چند ..