ژانویه 2019

مثل همیشه، این بار هم در #دعوت به گفتگو می‌خواهیم به سراغ یکی از جمله‌های کوتاهی برویم که در پیام اختصاصی برایتان نمایش می‌دهیم.
این بار جمله‌ای از والت ویتمن (Walt Whitman) را در زمینه‌ی خودشناسی انتخاب کرده‌ایم. البته او شاعر و ژورنالیست است و نه روانشناس و فیلسوف. بنابراین طبیعی است که وزن گوینده در چنین موضوعی، چندان بر وزنِ گزاره‌ی مطرح شده نمی‌افزاید و عملاً باید به حرفِ گفته شده و نه گوینده‌ی آن بپردازیم:

این حرف والت ویتمن را به شکل‌های مختلف، از افراد متفاوتی شنیده‌ایم.
گاهی از روانشناسان می‌شنویم که می‌گویند هر یک از ما، ایفای نقش مشخصی را به خوبی یاد گرفته‌ایم و در داستان‌های مختلف زندگی، فضایی برای ایفای همان نقش همیشگی را جستجو می‌کنیم.
به همین علت، گاهی گفته می‌شود که اگر در چند رابطه‌ی مختلف، یک رویداد نامطلوب مشابه برای تو اتفاق افتاد، منطقی است ریشه را در خودت جستجو کنی و نه طرف مقابل.
در مدیریت هم، چنین بحثی با عنوان متفاوتی مطرح می‌شود و معمولاً هنگام صحبت از تصمیم گیری و خطاهای آن، می‌گویند که بسیاری از انسان‌ها، الگوی مشخصی در خطاهای تصمیم گیری خود دارند.
حت..

کتاب شکوفایی (Flourish)را می‌توان یکی از صمیمانه‌ترین کتاب‌های مارتین سلیگمن دانست.
شکوفایی هم مانند سایر کتابهای سلیگمن، کتابی علمی و متکی بر مجموعه‌ی گسترده‌ای از مطالعات و تحقیقات است. بنابراین، از این زاویه، تفاوتی با سایر کارها و کتاب‌های او ندارد.
اما لحن ساده و صمیمی، چیزی است که به خوبی از نخستین صفحات کتاب آن را حس می‌کنید.
اجازه بدهید چند سطرِ نخست مقدمه‌ی کتاب را با هم بخوانیم:
این کتاب به شما کمک می‌کند شکوفا شوید.
بالاخره این را گفتم.
من در تمام زندگی حرفه‌ای‌ام، از مطرح کردن این جنس از وعده‌ها اجتناب کرده‌ام.
من یک دانشمند اهل تحقیق و محافظه‌کار هستم و جذابیت نوشته‌هایم هم به این است که در علم ریشه دارند: آزمون‌های آماری، پرسشنامه‌های اعتبارسنجی‌شده، تمرین‌هایی که به خوبی روی اثرات آن‌ها مطالعه شده و مطالعه بر روی نمونه‌های آماری بزرگ.
برخلافِ روانشناسی عامه‌پسند و انبوه کتاب‌های خودیاری، باورپذیری نوشته‌های من به علت زیربنای علمی‌شان است.
در اوایل این کتاب، روند شکل‌گیری بحثِ روانشناسی مثبت گرا و حتی خاطرات شخصی سلیگمن در زمینه‌ی تأمین مالی پروژه‌های مطالعاتی‌اش..

شاید عنوان این درس کمی برای شما عجیب باشد.
ما معمولاً وقتی از تحمل کردن حرف می‌زنیم، به رنج‌ها و دردها و مشکلات فکر می‌کنیم.
وقتی هم در تعریف حمایت اجتماعی می‌گوییم که یکی از مولفه‌های حمایت اجتماعی، حمایت احساسی است،‌ احتمالاً این تفسیر در ذهن شما شکل می‌گیرد که دوست، به تعبیر سعدی، باید در پریشان‌حالی و درماندگی، دست دوست خود را بگیرد و به این شکل، حمایت احساسی‌اش را ابراز کند.
اما واقعیت این است که تحمل خبرهای خوب و افکار مثبت هم چندان ساده نیست.
آیا برایتان پیش نیامده که در شرکت، ارتقاء شغلی پیدا کنید و در به در، دنبال کسی باشید که این خبر خوب را به او اطلاع دهید تا بار آن از دوش‌تان برداشته شود؟
آیا نشده که ایده‌ی یک کسب و کار جدید به ذهن‌تان برسد و دوست داشته باشید در نخستین فرصت، آن را با یکی از دوستان نزدیک‌تان در میان بگذارید؟
اگر پدر یا مادر هستید، زمانی که فرزندتان را برای نخستین بار پس از تولد دیدید، دوست نداشتید این حس خوب را با هر کسی که در دسترس بود، به اشتراک بگذارید؟
اصلاً شیرینی دادن به دیگران، وقتی رویداد خوبی اتفاق می‌افتد، چگونه و چرا حس ما را بهتر می‌کند؟
..