ما هر از چند گاهی در متمم، به بهانه‌ی زنگ تفریح به سراغ #عکس‌های ماکرو از حشرات و جانوران مختلف می‌رویم.
هنگام اشاره به این عکس‌ها و نمایش آن‌ها نیز، همواره بر یک نکته تأکید کرده‌ایم: این‌که ما انسان‌ها چقدر در دیدن چیزهایی که مقیاس‌شان از ما بسیار کوچک‌تر یا بسیار بزرگ‌تر است، ضعیفیم.
نگاهی کوتاه به این نوع تصاویر و دیدن تنوع بافت و پیچیدگی اندام‌ها و طیف گسترده‌ی رنگ‌های آن‌ها، به یادمان می‌آورد که چه دنیای بزرگی را نمی‌بینیم و کم‌اهمیت می‌پنداریم.
چشم‌های زنبور و کهکشان‌های دور، هر دو به این علت که از مقیاس نگاه ما خارج است، برایمان اهمیت کمتری پیدا می‌کند.
شاید بتوان گفت ما گرفتار یک بیماری به نام نابینایی مقیاسی هستیم:
در طیف نور در طیف فرکانسی صداها در ابعاد اشیاء و موجودات در افق زمانی و مکانی تحلیل مشکلات در حوزه‌ی اثر رفتارها و تصمیم‌هایمان بسیاری از درس‌هایی که در متمم می‌خوانیم و می‌آموزیم، تلاشی برای افزایش حوزه‌ی بینایی و غلبه بر بخش‌هایی از این نابینایی مقیاسی است.
از این منظر، شاید بین درس‌هایی مثل تفکر سیستمی و تفکر استراتژیک و زنگ تفریحی از این دست، فاصله‌ی چندان..