general

بخش‌های قابل‌توجهی از کتاب لذات فلسفه‌ی ویل دورانت، برای خواننده‌ی امروزی جذاب – و شاید مفید – نیست.
این کتاب با عنوان Pleasures of Philosophy در سال ۱۹۵۳ نوشته شده و بحث‌های فلسفی مطرح شده در آن، اغلب به تاریخ فلسفه و آراء فلاسفه محدود نشده، بلکه ویل دورانت کوشیده آن بحث‌ها را به موضوعات روز (در زمان تألیف کتاب) نیز ربط دهد.
البته این به معنای بی‌ارزش شدن کتاب نیست و هنوز نکات و ایده‌های ارزشمندی در آن مطرح شده است. اما کسی که به سراغ این کتاب می‌رود، باید آماده باشد تا کهنگی را در بخش‌هایی از آن، از جمله آن‌جا که به زن امروزی، مردان و زنان، آینده‌ی آمریکا،سوسیالیزم و پیشرفت انسان می‌پردازد، حس کند.
به تعبیر دیگر، بخش‌هایی از کتاب، امروز دیگر ارزش تاریخی دارند و ارزش تحلیلی‌شان کاهش یافته است.

یکی از نکاتی که در این کتاب مطرح شده و هنوز هم می‌ارزد که به آن فکر کنیم، سرنوشت تمدن است.
او به این سوال پرداخته که آیا تمدن‌ها در طول تاریخ بارها نابود شده و دوباره از هیچ بنا می‌شوند؟
به عبارت دیگر، چقدر می‌توان از استمرار و بقای تمدن‌ها (Perpetuity of Civilizations) سخن گفت؟
در ادامه..

مثل همیشه، این بار هم #دعوت به گفتگو می‌خواهیم به سراغ یکی از جمله‌های کوتاهی برویم که در پیام اختصاصی برایتان نمایش می‌دهیم.
جمله را از آبراهام مزلو انتخاب کرده‌ایم و چون حرف مزلو، می‌تواند بحثی کلیدی در انگیزش باشد، آن را به عنوان بخشی از سلسله مباحث مدیریت انگیزه مطرح می‌کنیم.
بسیاری از ما بر این باور هستیم که می‌دانیم چه می‌خواهیم و انگیزه‌ی کافی برای رسیدن به آن نداریم؛ یا این‌که ترجیح می‌دهیم انگیزه‌ی خود را برای رسیدن به آن هدف افزایش دهیم.
قاعدتاً یکی از علت‌های مراجعه‌ی دوستان متممی به درس‌های انگیزش هم، همین مسئله است.
اما مزلو به این نکته اشاره می‌کند که دانستنِ آن‌چه می‌خواهیم آن‌قدرها هم که در نگاه نخست به نظر می‌رسد، ساده و واضح نیست.
در واقع مزلو یکی از ویژگی‌های افرادی را که به خودشکوفایی رسیده‌اند، توانایی شناخت خواسته‌ها می‌داند و معتقد است که هر کسی نمی‌تواند به سادگی به این سطح از درک برسد:

مزلو برای بحث خود، علت و شرح علمی خاصی ارائه نمی‌کند و در واقع می‌توان گفت این حرف، دیدگاهی است که از دانش و تجربه‌ی شخصی مزلو (و نه مطالعه و بررسی علمی و آزمایشگاهی) برخا..

«کدام ویرانگری را می‌شناسیم که خود ویران نشده باشد؟»
این جمله یکی از صدها جمله‌ی تفکربرانگیزی است که محمود دولت آبادی، در میانه‌ی روایت زندگی دوستان و آشنایانِ اهلِ ادب و هنر خود، بر کاغذ آورده است.
میم و آن دیگران مجموعه‌ روایت‌های ساده و صمیمی دولت آبادی از نام‌آشنایان هنر و ادبیات است. روایت‌هایی که از جلال و جمال زاده تا بیضایی و براهنی را در برمی‌گیرد و کسانی مانند ناصر تقوایی و آرتور میلر را در کنار محمدرضا لطفی و جیمز جویس، در یک مجلد در کنار یکدیگر می‌نشاند.
برای کسانی که شوق نوشتن دارند و می‌خواهند بازی با کلمات را تمرین کنند، کتاب میم و آن دیگران می‌تواند غنیمتی ارزشمند باشد.
چرا که آن را یکی از نویسندگان بزرگ معاصر ما نوشته است و چون قید داستان و رعایت خط داستانی در آن نبوده، قلم کامل به اختیار نویسنده بر کاغذ راه رفته است. پس فرصتی دست می‌دهد تا جمله‌ها را نه از زبان شخصیت‌های داستان‌هایش، بلکه یک‌راست از ذهن و زبانِ او دریابیم و بخوانیم.

علت دیگری که این کتاب را در فهرست #کتاب‌های پیشنهادی برای مطالعه قرار داده‌ایم این است که در آن، به نویسندگان و شاعران متعددی اشاره..

شناسایی دقیق هیجان‌ها و احساساتی که تجربه می‌کنیم و ابراز احساسات با کلمات دقیق و مناسب، یک توانمندی به‌ظاهر ساده، اما بسیار ظریف و مهم است.
مارشال روزنبرگ در کتاب ارتباط بدون خشونت توضیح می‌دهد که از پیش‌نیازهای مهم برای برقراری ارتباط اثربخش این است که به خوبی بدانیم و بفهمیم که هر رویدادی، چه احساسی را در ما برمی‌انگیزد.
روزنبرگ در این زمینه، جمله‌ای از رولو می (Rollo May) را نیز نقل می‌کند: «تعداد احساساتی که بسیاری از ما تجربه می‌کنیم، در حد نت‌های موسیقی محدود است.»
شناسایی انواع هیجانات و عواطف با ریشه‌ها و تبعات آن‌ها، کار ساده‌ای نیست. چرا که اگر چنین کاری ساده بود، نیاز به یادگیری مهارتی با نام هوش هیجانی تا این حد حس نمی‌شد.
اما بی‌تردید یکی از نخستین گام‌ها در این مسیر، توسعه‌ی دایره‌ی لغات فعال‌مان برای بیان احساسات و هیجان‌هایی است که تجربه می‌کنیم.
جاشوا فریدمن هم در کتاب خود با موضوع کاربرد هوش هیجانی در رهبری سازمانی (که مقدمه‌ی پیتر سالووی را هم به همراه دارد) توضیح می‌دهد که: «یکی از موانع بزرگ در تقویت هوش هیجانی، محدودیت دایره واژگان ماست.»
اهمیت دامنه لغات ب..

می‌دانید که مجموعه‌ی دعوت به گفتگو در متمم، به عنوان فضایی برای بحث بیشتر درباره‌ی جمله‌های روزانه در پیام اختصاصی در نظر گرفته شده است.
در #دعوت به گفتگو جمله‌های کوتاه را بهانه می‌کنیم تا درباره‌ی موضوعات مختلف، فارغ از چارچوب رسمیِ درس و تمرین، به بحث و گفتگو بنشینیم.
این بار جمله‌ای از گری لینگ (Gary Ling) را انتخاب کرده‌ایم. او در حد سایر نویسندگان و متفکرانی که معمولاً در متمم به آن‌ها ارجاع می‌دهیم، سرشناس نیست. بلکه یک مشاور در زمینه‌ی دیجیتال و فناوری اطلاعات است که البته سابقه‌ی همکاری با شرکت‌های مشاوره‌ی بزرگ مانند آرتور اندرسن (که این‌ روزها به نام Accenture فعالیت می‌کند) را داشته است.
اما مستقل از گوینده، اصل جمله و دیدگاهی که مطرح کرده، نکته‌ی مهمی است که فرصت ارزشمندی را برای بحث و گفتگو فراهم می‌کند:

چالش از بین رفتن بستر برای برخی از انواع سبکهای زندگی، از زوایای مختلفی قابل بحث است. بنابراین موارد زیر، تنها نمونه‌هایی از موضوعات قابل بحث در این زمینه محسوب می‌شوند:
همه‌ی ما مثال‌هایی از سبک‌های زندگی که امروز غیرممکن شده‌اند در ذهن داریم (شما نمی‌توانید از خان..

تک درخت تنها، بسیاری از ما ایرانیان را به یاد عباس کیارستمی می‌اندازد.
درخت‌های تنها و تک‌افتاده برای او، چیزی از جنس یک رویش نابجا نبودند. تنهایی برای او، تشخص را تداعی می‌کرد و درخت‌های تنها را از آن‌ها که در انبوه جنگل گم شده‌اند، جدی‌تر می‌گرفت.
اما تنهاترین درخت جهان، درخت فیلم‌های کیارستمی نیست.
بلکه درختی در نیوزیلند است. درختی که بیش از یک قرن پیش، توسط یک لُرد انگلیسی در دوران استعمار، در آنجا کاشته شد. می‌گویند اگر از زیر سایه‌ی این درخت ۹ متری برخیزید، باید ۲۷۰ کیلومتر راه بروید تا به درخت بعدی برسید.

البته همان‌طور که در عکس بالا می‌بینید، اطراف این درخت،‌ بیابان نیست. خاک اطرافش پوشش گیاهی متراکمی دارد و اتفاقاً باران، از هر ده روز سال، نُه روز بر سر این سرزمین می‌بارد.
اگر جزئیات بیشتری از این قصه را بخواهید، باید بگوییم که این درخت، قرار نبود تنهاترین درخت جهان باشد. تنهاترین درخت جهان، جایی بسیار دورتر، در نیجر بود.
درختی آن‌قدر دور افتاده که پس از معرفی رستنگاهش، باید یک بار هم یادآوری می‌شد که نیجر، نیجریه نیست و این دو، کشورهایی همسایه هستند، در غرب قاره‌ی آفر..

ما در پیام اختصاصی متمم، هر روز جمله‌ی کوتاهی را برای شما نمایش می‌دهیم.
جمله‌های کوتاه را معمولاً نمی‌توان به عنوان توصیه‌ای قطعی یا مفهومی علمی یا حتی یک موضع‌گیری مشخص در نظر گرفت.
به همین علت، ترجیح می‌دهیم به جای این‌که از آن‌ها در متن درس‌ها استفاده استفاده کنیم، فضای جداگانه‌ای را – در قالب دعوت به گفتگو – به این جمله‌ها اختصاص دهیم تا بحث و گفتگو، نقد کردن و نیز مصداق‌یابی برای آن‌ها ساده‌تر باشد.
جمله‌ای که این بار انتخاب کرده‌ایم از یک گلف‌باز (والتر هاگن) و درباره‌ی یادگیری مهارت‌هاست:

ساده‌ترین تفسیری که می‌توان از این جمله (اجازه بدهید بگوییم: از این ادعا) برداشت کرد این است که یاد گرفتن اصول اصلاً مفید نیست و در نهایت، حرفه‌ای شدن، با فراموش کردن و کنار گذاشتن اصول رایج معنا پیدا می‌کند.
اما تفسیر دیگری هم از این جمله می‌تواند وجود داشته باشد. آن تفسیر این است که یادگیری یک مهارت سه مرحله دارد:
یادگیری اصول و قوانین مسلط شدن به استفاده از این قوانین انتخاب برخی از این قوانین و کنار گذاشتن برخی دیگر و رسیدن به یک سبک شخصی به بیان دیگر، می‌توان گفت: کسی که اصول یک مه..

بی‌تردید محمد قاضی را می‌توان از مترجمان بزرگ دوران معاصر کشورمان دانست. او در مهاباد به دنیا آمد و پیکرش نیز پس از درگذشت در هشتاد و چهار سالگی، در همان مهاباد به خاک سپرده شد.
با وجودی که قاضی در سال ۱۳۷۶ درگذشته و بیش از دو دهه از مرگش می‌گذرد، هنوز به واسطه‌ی آثار و ترجمه‌هایش در میان ما زنده است و با ما زندگی می‌کند.
فهرست کتاب های ترجمه شده توسط محمد قاضی بسیار طولانی و شامل نزدیک به هفتاد اثر است که از میان آن‌ها، می‌توان به شازده کوچولو، زوربای یونانی و دن کیشوت اشاره کرد.
آثاری که توسط قاضی ترجمه شده، نقش مهمی در آشنایی فارسی‌زبانان با ادبیات جهان ایفا کرده‌اند.

کتاب خاطرات یک مترجم – نوشته محمد قاضی وقتی اغلب نوشته‌های یک نویسنده، ترجمه‌ی آثار نویسندگان دیگر است، معدود کتاب‌هایی که خود او در آن‌ها در جایگاه نویسنده قرار می‌گیرد، ارزشی مضاعف پیدا می‌کنند. کتاب خاطرات یک مترجم، چنین کتابی است.
در کتاب خاطرات یک مترجم، جنبه‌ی خاطرات از جنبه‌ی مترجم بودن نویسنده، پیشی گرفته است. بنابراین، اگر انتظار داشته باشید بسیاری از صفحات کتاب، به خاطرات ترجمه‌های قاضی اختصاص یافته باش..