general

سال‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی، دورانی بود که در آن، خودروهای کوچک کم‌مصرف مورد توجه مصرف‌کنندگان اروپایی قرار گرفتند.
وضع مالی پس از جنگ، نیاز به وسیله‌ی نقلیه‌ی ارزان قیمت برای جابجایی‌های کوتاه و چالش‌های سیاسی (مثل ملی اعلام کردن کانال سوئز توسط جمال عبدالناصر و درگیری در مصر که روی قیمت جهانی سوخت تأثیر گذاشت) همگی به استقبال فراوان از خودروهای کوچک کمک کردند.
یک شرکت ایتالیایی به اسم Iso Autoveicoli خودروی کوچکی طراحی کرد که بیشتر شبیه حباب بود و حتی شیشه‌های کنار آن، به شکل محسوسی انحنا داشتند. با وجود تنوع این خودروها، مردم به خاطر شکل‌‌شان عنوان عمومی Bubble Car را برای آن‌ها به‌کار بردند.
طراحیِ حبابی (‌Bubble-design) چنان با نیاز روز و دغدغه‌ی هزینه‌ی مردم هم‌خوان بود که به سرعت تقاضای بالایی برای آن شکل گرفت و کشورهای مختلف از جمله آرژانتین، انگلیس، فرانسه، بلژیک، برزیل و آلمان، تحت لیسانس شرکت ایتالیایی ساخت این نوع از خودرو را آغاز کردند.
از جمله تولیدکنندگان این خودرو در آلمان، شرکت BMW بود که این گروه خودرو را با نام ایزِتا (Isetta) عرضه می‌کرد.
در بسیاری از کشورها، ای..

پیش از این نیز در پاراگراف فارسی متمم، به سراغ مجموعه کتاب‌‌های تجربه و هنر زندگی، کار ارزشمند انتشارات گمان، رفته‌ایم.
کتاب‌هایی که سرپرستی و سرویراستاری آن بر عهده‌ی خشایار دیهیمی است و معمولاً با عینک فلسفه به جنبه‌های مختلف زندگی نگاه می‌کنند و می‌پردازند.
خشایار دیهیمی در معرفی این مجموعه، به خوبی نگاه مجموعه کتاب‌های تجربه و هنر زندگی را توصیف می‌کند:
فلسفه در همه‌ی کشورها و همه‌ی فرهنگ‌ها، از جمله کشور خودمان، واژه‌ای پرابهّت است. کتاب‌های فلسفه هم غالباً در قفسه‌ها در جایی قرار می‌گیرند که متناسب با همین ابهت‌شان باشد. به اصطلاح خودمانی، آن بالای تاقچه.
او در ادامه با ارجاع به نگاه سقراطی، تأکید می‌کند که فلسفه قرار نبوده تا این حد انتزاعی باشد یا لااقل، نباید همه‌ی فلسفه به مفاهیم مجرد محدود شود:
سوال‌های فلسفی سقراط از چه جنسی بودند؟
سقراط عمدتاً سوال‌هایی را مطرح می‌کرد که با زندگی و شخصیت و خصائل افراد ارتباط داشت. و یونانیان طرف محاوره، که لزوماً فیلسوف هم نبودند، از بحث درباره‌ی این سوال‌ها پرهیز نمی‌کردند.
امروز هم اگر نظیر همان سوال‌ها از هر کس پرسیده شود هرگز نم..

دعوت به گفتگو عنوان مجموعه‌ای از بحث‌های متمم است که هر کدام حول یک جمله یا یک پاراگراف شکل می‌گیرند؛ جمله‌هایی که به سادگی نمی‌توان آنها را تحت عنوان گزاره‌های درست یا گزاره‌های غلط طبقه‌بندی کرد و معمولاً ابزاری هستند تا خاطره‌ها و تجربه‌هایمان را دوباره مرور کنیم.
این بار به سراغ جمله‌ای از استیون کاتلر (Steven Kotler) می‌رویم که اتفاقاً با گیمیفیکیشن هم (در معنای عامِ آن) بی‌ارتباط نیست.
استیون کاتلر نویسنده‌ای عمیق و ارزشمند است و از جمله کتابهای او می‌توان به ربودن آتش (Stealing Fire) و فراوانی (Abundance) سرزمین فردا (Tomorrowland) اشاره کرد.

احتمالاً بلافاصله پس از خواندن حرف‌های کاتلر، به یاد توصیه‌ای کاملاً متفاوت می‌افتیم که بسیاری از ما آن را شنیده‌ایم:
ابتدا ببین از چه چیزی لذت می‌بری و سپس سعی کن آن را به شغلت تبدیل کنی و از همان کسبِ درآمد کنی.
هر دو توصیه در نگاه اول عمیق و معقول و مقبول به نظر می‌رسند.
اما این را هم می‌دانیم که احتمالاً نمی‌توان هم‌زمان به هر دوی آن‌ها عمل کرد.
لارس اسوندسن هم در کتاب کار کوشیده است روایت دیگری از همین مسئله را مطرح کند:
حقوق ..

ما در متمم، هر از چندگاهی به بهانه‌های مختلف، به سراغ سیر و سفر می‌رویم.
گاهی این بحث را در قالب سفرهای تصویری تعقیب کرده‌ایم و گاهی، در قالب دعوت به گفتگو (چه چیزی انگیزه سفر را ایجاد کرده است).
در عادتهای کوچک زندگی هم، یک مرتبه درباره‌ی عادتها و تجربه های مربوط به سفر کردن حرف زده‌ایم.
این بار نیز می‌خواهیم در قالب دعوت به گفتگو از زاویه‌‌ی دیگری به سفر و مسافرت بپردازیم.
نقطه‌ی آغاز بحث را این‌بار، جمله‌ای از آلدوس هاکسلی انتخاب کرده‌ایم. یکی از جملاتی که در پیام اختصاصی متمم در قالب جملات روزانه برای شما نمایش داده می‌شود:

در میان افرادِ سفرکرده و دنیادیده، انسان‌های فراوانی را می‌توانید بیابید که با هاکسلی هم‌عقیده باشند.
بسیاری از ما بر اساس پیش‌فرض‌هایی که از رسانه‌ها، خانواده و محیط خود کسب کرده‌ایم، تصویری از کشورهای دیگر در ذهن خود ترسیم می‌کنیم و هنگام حضور در آن کشورها، از این‌که تا این حد با واقعیت بیگانه بوده‌ایم، شگفت‌زده می‌شویم.
به همین خاطر، چه بسا تا مدت‌ها پس از سفر، بخشی از وقت ما به حرف زدن و توضیح دادن تجربیات‌مان برای دیگران بگذرد؛ تا شاید بتوانیم تصویر..