general

اگر رمان دنیای سوفی نوشته‌ی یوستین گردر را خوانده باشید و بخواهید مشابهی برای آن در دانش سیاست و مکاتب سیاسی پیدا کنید، احتمالاً یکی از بهترین گزینه‌های شما، کتاب روشنگری شگفت انگیز پروفسور کاریتا (The Curious Enlightenment of Professor Karita) نوشته‌ی استیون لوکس (Steven Lukes) خواهد بود.
اما یک تفاوت میان گردر و لوکس وجود دارد. گردر سابقه‌ی تدریس دانشگاهی ندارد و پیش از این‌که شهرتِ جهانی خود را به دست بیاورد، به معلمی در دبیرستان اشتغال داشته است. بنابراین نویسنده بودن او بر جایگاه علمی‌اش می‌چربد.
این در حالی است که استیون لوکس پروفسور و نظریه‌پرداز علوم سیاسی است و نام او را در کتاب‌های مرجع متعددی می‌بینید. ضمن این‌که در زمینه‌ی قدرت یک نظریه‌پرداز شناخته‌شده است و مدلی که در تقسیم‌بندی سه‌گانه‌ی قدرت ارائه کرده، در دانشگاه‌های جهان تدریس می‌شود (+).
می‌توان گفت که در مورد لوکس، جنبه‌ی تسلط علمی و جایگاه دانشگاهی بر قدرت نویسندگی می‌چربد. البته این به آن معنا نیست که کتاب او ضعیف است، اما قضاوت متمم این است که قدرت گردر در روایت داستانی بیشتر از اوست.

پروفسور کاریتا کیست؟ شخ..

یکی از انواع معروف و مشهور معماهای بصری، تصاویری است که یک المان متفاوت در آن‌ها پنهان شده است.
مثلاً مجموعه‌ای از مدادها که باید یک خودکار را در بین آن‌ها یافت یا گروهی از کبوتران که یک گنجشک در میان‌شان پنهان شده است.
از این نمونه‌ها کم ندیده‌ایم و همه با آن‌ها آشنا هستیم. مثلاً در تصویر زیر، یک مداد در میان کتاب‌ها پنهان شده:

یا در تصویر زیر، خرگوشی میان گربه‌ها پنهان شده است:

تا این‌جا همه چیز ساده است و نمونه‌های فراوانی از این معماها را هم حل کرده‌ایم و می‌شناسیم.
اما ایده‌ی ساده‌ی یک شرکت انگلیسی عرضه‌کننده‌ی پرده و کرکره (Direct Blinds) این است که نمونه‌هایی از این تصاویر را به صورت اختصاصی برای خودش طراحی کرده و در محصولات خود به کار می‌برد.
این محصولات به عنوان طرحی در قاب یا تصویری ترسیم شده روی پرده و کرکره، به مشتریان فروخته می‌شوند:

اگر حوصله دارید، بد نیست چند ثانیه وقت بگذارید و پروانه‌ای را که میان برگ‌ها نشسته و زنبوری را که بین گل‌ها پنهان شده بیابید.
اما دو نکته‌ی آموزنده‌ی جانبی این زنگ تفریح را فراموش نکنید.
نکته‌ی اول این‌که ایجاد تمایز، قرار نیست همی..

مارک منسن (Mark Manson) با انتشار کتاب اوضاع خیلی خراب است نشان داد که به تدریج می‌خواهد در مسیر تبدیل شدن به یک نویسنده‌ی حرفه‌ای گام بردارد.
البته اگر حرفه‌ای بودن را به معنای کسب درآمد از یک فعالیت در نظر بگیرید، او همین الان هم یک نویسنده‌ی حرفه‌ای است و خودش می‌گوید که در سی و پنج سالگی، کم وبیش به هدف‌های مالی و رفاهی پنجاه‌ سالگی‌اش رسیده است (+).
اما اگر نویسنده‌ی حرفه‌ای را کسی فرض کنید که کتاب‌نویسی را می‌شناسد، منسن فعلاً در گام‌های نخست راه است و البته این گام‌ها را تا این‌جا به‌خوبی پیموده است.
کتاب نخست او، یعنی هنر ظریف بی‌خیالی، بیشتر روایت خاطرات و تجربه‌ها و دیدگاه‌های شخصی او بود. مشخصاً مطالبی از جنس مطالب وبلاگ و شبکه های اجتماعی را به هم متصل کرده بود و با توجه به محتوای جذاب و البته ترکیب هوشمندانه‌ی مطالب، توانست اقبال مخاطبان را در سطح جهان کسب کند.
اما این بار با کتابی روبرو هستیم که در بخش پایانی آن، چند صفحه به منابع و مآخذ اختصاص پیدا کرده است. در این بخش نام‌های بزرگی را نیز می‌بینید: از افلاطون تا داماسیو و از نیوتون تا آلن تورینگ.
.

به هر حال این‌..

ما در پیام اختصاصی متمم هر روز جمله‌ی کوتاهی را برای شما نمایش می‌دهیم و بارها تأکید کرده‌ایم که این جمله‌ها، نه یک توصیه‌ی قطعی هستند و نه گزاره‌ای علمی؛ بلکه بیشتر جرقه‌ای هستند تا درباره‌ی یک موضوع کمی فکر کنیم و بیندیشیم.
دعوت به گفتگو فضایی است که در متمم برای بحث و گفتگو درباره‌ی این جمله‌های کوتاه در نظر گرفته‌ایم.
این‌بار می‌خواهیم به سراغ جمله‌ای از مارشال گلداسمیت (Marshal Goldsmith) برویم. کسی که پس از چند سال تدریس مدیریت در دانشگاه، دهه‌های اخیر را به نوشتن کتاب‌های عمومی‌تر اختصاص داده است (بهتر است نام او به صورت گلدسمیت نوشته شود، اما بر اساس خط مشی نگارش نام نویسندگان، ما از شکل گلداسمیت استفاده می‌کنیم).

گلداسمیت سعی دارد از دوقطبی‌های رایج (که هر یک از ما را به یکی از دو سمت طیف نسبت می‌دهند) فاصله بگیرد و تأکید کند که دو‌قطبی‌هایی مانند مدیر و کارمند، رهبر و پیرو، منظم و نامنظم، خلاق و مقلد، دستوردهنده و مجری و مانند این‌ها، همیشه یک مدل مفید نیستند.
یک راه دیگر نگاه به خود این است که فرض کنیم هر دو قطب (یا به تعبیر او دو شخصیت) درون ما زندگی می‌کنند و وظیفه‌ی ..

ارلینگ کاگه (Erling Kagge) نویسنده‌ی نروژی در رزومه‌اش، بسیاری از افتخارات و دستاوردهای متعارف را – که اغلب انسان‌ها آن‌ها را بزرگ می‌شمارند – دارد.
او حقوق‌دان است و برای شرکت‌های بزرگی کار کرده است. چند ترم فلسفه خوانده و رها کرده و این هم به جذابیت او – در دورانی که رها کردن دانشگاه جزو افتخارات مدیران بزرگ است – می‌افزاید.
همچنین یک شرکت انتشاراتی موفق دارد و می‌تواند با افتخار خودش را کارآفرین بنامد.
اما او خود را کاوش‌گر و جهان‌گرد می‌داند. کاگه معتقد است که انسان‌ها همگی کاوش‌گر به دنیا می‌آیند و سپس، با تضعیف تدریجی این میل، به سراغ بقیه‌ی گزینه‌های موجود برای زندگی می‌روند (+).
او درباره‌ی سکوت و پیاده روی و موضوعاتی از این دست حرف می‌زند؛ مخاطبان خود را به تمرین سکوت و دانستن قدر لحظات ساکت تشویق می‌کند و تأکید دارد که «در سکوت، ذهن شما ‌و آن‌چه در درون‌تان می‌گذرد، از آن‌چه در آسمان می‌بینید و در جهان بیرونی‌ شما جریان دارد، بزرگ‌تر است» (+).
حرف زدن از کشف جهان درون، تازه نیست. اندیشمندان بسیاری از قرن‌ها پیش، در ستایش سکوت و کشف درون نوشته‌اند و هر روز هم، در شبکه های..

ما در مطلبی مستقل، کتاب واقع نگری (Factfulness) نوشته‌ی هنس روسلینگ را معرفی کرده‌ایم.
در آن‌جا توضیح دادیم که روسلینگ، غریزه‌ (یا خطای شناختی) مقصریابی را به عنوان یکی از خطاهای مهم تحلیلی انسان معرفی می‌کند.
با توجه به این‌که اصرار بر مقصریابی به معنای تلاش برای یافتن یک علت مشخص و نزدیک یکی از موانع جدی در توسعه‌ی نگرش سیستمی است، مطالعه‌ی چند جمله از توضیحات روسلینگ را در این زمینه، به عنوان بخشی از درس تفکر سیستمی، می‌تواند مفید باشد.
بخش غالبِ این چند پاراگراف (جز چند اصلاح جزئی) از کتاب واقع نگری با ترجمه‌ی عاطفه هاشمی و حسن رضوی (نشر میلکان) نقل می‌شود:
غریزه‌ی مقصر دانستن، غریزه‌ی پیدا کردن دلیلی ساده و روشن برای اتفاقی بد است. من این غریزه را همین چند وقت پیش در خودم حس کردم؛ وقتی در حمام هتل دوش می‌گرفتم و شیر آب داغ را تا آخر باز کرده‌ بودم. ابتدا هیچ اتفاقی نیفتاد؛ اما چند ثانیه بعد، داشتم زیر آب جوش می‌سوختم.
در آن لحظات، از دست لوله‌کش، و بعد از دست مدیر هتل، و بعد از دست کسی که احتمالاً در اتاق بغلی آب سرد را باز کرده بود عصبانی شدم. هیچ‌کس عمداً به من صدمه نرسانده..

ادوارد ویلسون (Edward O. Wilson) دانشمند معاصر که بیشتر او را به خاطر مطالعات گسترده روی زندگی اجتماعی حشرات (و به طور خاص مورچه‌ها) می‌شناسند، در کتاب در جستجوی طبیعت (In Search of Nature)، به زوایای مختلفی از طبیعت و تعامل انسان با آن می‌پردازد.
ویلسون در بخش دوازدهم کتاب در جستجوی طبیعت به این پرسش می‌پردازد که آیا بشر در نهایت خود را نابود می‌کند؟ یا به بیان دیگر، آیا گونه‌ی انسان به یک خودکشی تدریجی مشغول است؟
او این فصل را با یک سناریوی فرضی آغاز می‌کند:
تصور کنید که روی یکی از قمرهای یخ‌زده‌ی مشتری – مثلاً گانیمد (Ganymede) – پایگاه فضایی یک تمدن بیگانه پنهان شده است.
دانشمندان آن تمدن، میلیون‌ها سال، از نزدیک زمین را زیر نظر داشته‌اند.
از آن‌جا که قانون آن‌ها، سکونت و استقرار بر روی یک سیاره‌ی زنده را ممنوع کرده است، آن‌ها دائماً سطح زمین را با ماهواره‌هایی مجهز به سنسورهای پیچیده بررسی کرده و نقشه‌‌ای از توزیع توده‌های ارگانیسم‌ها، جنگل‌ها، علف‌زارها، دشت‌های عریانِ بی‌درخت، سواحل مرجانی و چراگاه‌های پلانکتونی [محل خورد و خوراک ماهی‌ها و سایر آبزیان] را تهیه و بررسی می‌کن..

هریت بریکر نویسنده‌ی کتاب مهرطلبی، در برنامه‌ی سه هفته‌ای #رهایی از مهرطلبی به این نکته اشاره می‌کند که انتظارات زیاد و توقعات بی جا می‌توانند یکی از عوامل ناراحتی ما از دیگران و دلسردی ما نسبت به انسان‌ها باشند.
به بیان دیگر، هر چه انتظارات خود را از دیگران افزایش دهیم، احتمال برآورده نشدن این انتظارات افزایش پیدا می‌کند و به تبع آن، ناراحتی و نارضایتی ما افزایش خواهد یافت.
او این مفهوم را در قالب جملات زیر بیان می‌کند:
این نوع نگاه مشروط به انسان‌ها
که به خاطر رفتار [خوبِ] شما نسبت به دیگری، او هم باید رفتار [خوبِ] متقابل نشان دهد،
زمینه‌ی ناامیدی و خشم و رنجش را در شما ایجاد می‌کند؛
و به تدریج شما را از همه‌ی انسان‌ها دلسرد خواهد کرد.
نکته‌ای که هریت بریکر مطرح می‌کند، می‌تواند موضوع خوبی برای فکر کردن باشد. چون عمل به آن، به اندازه‌ی حرف زدن از آن، ساده نیست.
به همین خاطر تصمیم گرفتیم این نکته را در قالب دعوت به گفتگو مطرح کنیم تا فرصت بحث و تبادل‌نظر بیشتری درباره‌ی آن فراهم شود.
حرف‌ها و حاشیه‌های بسیاری را می‌توان درباره‌ی این دیدگاه بریکر مطرح کرد. ما در این‌جا صرفاً چند ..