وقتی بازی‌هایی مثل Pou را روی موبایل‌ها می‌بینیم که فقط تعداد Review های آنها، از ده میلیون فراتر رفته است و افراد بسیاری سرگرم استفاده از آنها هستند،ممکن است با خود بگوییم که این‌ها را باید به عنوان سند اعتیادآور بودن موبایل، ثبت و ارائه کرد.
بسیاری از بازی‌های این خانواده، سیستم‌های پیچیده‌ی PBL (امتیازدهی، مدال‌دادن و فهرست برندگان برتر) را ندارند و نوع امتیاز دادن آنها هم بسیار ساده و ابتدایی است. در حدی که اگر پیش از پیاده‌سازی و عرضه به بازار، آنها را به ما نشان دهند، با اطمینان بالایی می‌گوییم که کمتر کسی به آنها ابراز علاقه خواهد کرد.
اما آزمون دنیای واقعی نشان می‌دهد که اتفاقاً مشتریان و مخاطبان بسیاری برای این نوع بازی‌ها وجود دارد.
جالب این‌جاست که بررسی دقیق‌تر نشان می‌دهد که در موارد بسیاری، موبایل‌ها صرفاً بستر جدیدی برای پیاده‌سازی و به‌کارگیری بازی‌های قدیمی بوده‌اند و این نوع درگیر شدن مخاطب با بازی، به پیش از عصر موبایل بازمی‌گردد.
بازی تاماگاچی (Tamagotchi) که البته ژاپنی‌ها آن را تاماگوچی تلفظ می‌کنند، نمونه‌ای از این نوع بازی‌های ساده است که بر پایه‌ی ..