پاراگراف فارسی

اگر رمان دنیای سوفی نوشته‌ی یوستین گردر را خوانده باشید و بخواهید مشابهی برای آن در دانش سیاست و مکاتب سیاسی پیدا کنید، احتمالاً یکی از بهترین گزینه‌های شما، کتاب روشنگری شگفت انگیز پروفسور کاریتا (The Curious Enlightenment of Professor Karita) نوشته‌ی استیون لوکس (Steven Lukes) خواهد بود.
اما یک تفاوت میان گردر و لوکس وجود دارد. گردر سابقه‌ی تدریس دانشگاهی ندارد و پیش از این‌که شهرتِ جهانی خود را به دست بیاورد، به معلمی در دبیرستان اشتغال داشته است. بنابراین نویسنده بودن او بر جایگاه علمی‌اش می‌چربد.
این در حالی است که استیون لوکس پروفسور و نظریه‌پرداز علوم سیاسی است و نام او را در کتاب‌های مرجع متعددی می‌بینید. ضمن این‌که در زمینه‌ی قدرت یک نظریه‌پرداز شناخته‌شده است و مدلی که در تقسیم‌بندی سه‌گانه‌ی قدرت ارائه کرده، در دانشگاه‌های جهان تدریس می‌شود (+).
می‌توان گفت که در مورد لوکس، جنبه‌ی تسلط علمی و جایگاه دانشگاهی بر قدرت نویسندگی می‌چربد. البته این به آن معنا نیست که کتاب او ضعیف است، اما قضاوت متمم این است که قدرت گردر در روایت داستانی بیشتر از اوست.

پروفسور کاریتا کیست؟ شخ..

مارک منسن (Mark Manson) با انتشار کتاب اوضاع خیلی خراب است نشان داد که به تدریج می‌خواهد در مسیر تبدیل شدن به یک نویسنده‌ی حرفه‌ای گام بردارد.
البته اگر حرفه‌ای بودن را به معنای کسب درآمد از یک فعالیت در نظر بگیرید، او همین الان هم یک نویسنده‌ی حرفه‌ای است و خودش می‌گوید که در سی و پنج سالگی، کم وبیش به هدف‌های مالی و رفاهی پنجاه‌ سالگی‌اش رسیده است (+).
اما اگر نویسنده‌ی حرفه‌ای را کسی فرض کنید که کتاب‌نویسی را می‌شناسد، منسن فعلاً در گام‌های نخست راه است و البته این گام‌ها را تا این‌جا به‌خوبی پیموده است.
کتاب نخست او، یعنی هنر ظریف بی‌خیالی، بیشتر روایت خاطرات و تجربه‌ها و دیدگاه‌های شخصی او بود. مشخصاً مطالبی از جنس مطالب وبلاگ و شبکه های اجتماعی را به هم متصل کرده بود و با توجه به محتوای جذاب و البته ترکیب هوشمندانه‌ی مطالب، توانست اقبال مخاطبان را در سطح جهان کسب کند.
اما این بار با کتابی روبرو هستیم که در بخش پایانی آن، چند صفحه به منابع و مآخذ اختصاص پیدا کرده است. در این بخش نام‌های بزرگی را نیز می‌بینید: از افلاطون تا داماسیو و از نیوتون تا آلن تورینگ.
.

به هر حال این‌..

ارلینگ کاگه (Erling Kagge) نویسنده‌ی نروژی در رزومه‌اش، بسیاری از افتخارات و دستاوردهای متعارف را – که اغلب انسان‌ها آن‌ها را بزرگ می‌شمارند – دارد.
او حقوق‌دان است و برای شرکت‌های بزرگی کار کرده است. چند ترم فلسفه خوانده و رها کرده و این هم به جذابیت او – در دورانی که رها کردن دانشگاه جزو افتخارات مدیران بزرگ است – می‌افزاید.
همچنین یک شرکت انتشاراتی موفق دارد و می‌تواند با افتخار خودش را کارآفرین بنامد.
اما او خود را کاوش‌گر و جهان‌گرد می‌داند. کاگه معتقد است که انسان‌ها همگی کاوش‌گر به دنیا می‌آیند و سپس، با تضعیف تدریجی این میل، به سراغ بقیه‌ی گزینه‌های موجود برای زندگی می‌روند (+).
او درباره‌ی سکوت و پیاده روی و موضوعاتی از این دست حرف می‌زند؛ مخاطبان خود را به تمرین سکوت و دانستن قدر لحظات ساکت تشویق می‌کند و تأکید دارد که «در سکوت، ذهن شما ‌و آن‌چه در درون‌تان می‌گذرد، از آن‌چه در آسمان می‌بینید و در جهان بیرونی‌ شما جریان دارد، بزرگ‌تر است» (+).
حرف زدن از کشف جهان درون، تازه نیست. اندیشمندان بسیاری از قرن‌ها پیش، در ستایش سکوت و کشف درون نوشته‌اند و هر روز هم، در شبکه های..

پیش از این نیز در متمم از لارس اسوندسن و کتابهایش صحبت کرده‌ایم (از جمله کتاب کار و کتاب فلسفه تنهایی).
این بار می‌خواهیم چند جمله از کتاب فلسفه ملال را در قالب پاراگراف فارسی متمم مرور کنیم. این کتاب توسط افشین خاکباز ترجمه شده و به همت #نشر نو به بازار عرضه شده است.
ملال در عنوان کتاب در جایگاه معادلِ واژه‌ی Boredom قرار گرفته است (عنوان کتاب اصلی چنین است: A Philosophy of Boredom). مروری بر متن کتاب و توصیف‌هایی که درباره‌ی ملال ارائه شده (از جمله بی‌عملی، دلزدگی و منشاء شرّ) نشان می‌دهد که این واژه برای متن فارسی انتخاب مناسبی بوده است.
کافی است ملول بودن را در بیت زیر از حافظ به خاطر بیاوریم:
نه من ز بی‌عملی در جهان ملولم و بس
ملالت علما هم ز علم بی‌عمل است
یا آن‌جا که می‌گوید (در غزلی با مَطلَع تاب بنفشه می‌دهد طره‌ی مشک‌سای تو):
من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان
قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو
نظامی هم ملول بودن را بسیار نزدیک به مفهومی که اسوندسن مطرح کرده به کار می‌برد:
ز بیماری دل شیرین چنان تنگ
که می‌کرد از ملالت با جهان جنگ
با این حال، اسوندسن اصرار دارد که ملال ر..

پیش از این، یک بار در پاراگراف فارسی متمم به کتاب زندگی خوب (۳۰ گام فلسفی برای کمال بخشیدن به هنر زیستن) نوشته‌ی مارک ورنون اشاره کرده‌ایم (درباره سوگواری و فقدان).
این بار هم، بخش کوتاه دیگری از همان کتاب ورنون را برایتان انتخاب کرده‌ایم. البته این‌بار، مطلبی که انتخاب شده،‌ به اندازه‌ی انتخاب پیشین، خاکستری و سرد نیست.
مارک ورنون در فصل ۱۶ کتاب خود، به دوستی با حیوانات و ارزش غریبه‌ها [موجوداتی که با آن‌ها بیگانه‌ایم] پرداخته است.

این فصل از کتاب با جمله‌ای از چرچیل آغاز شده: «من طرفدار خوک‌ها هستم. نگاه سگ‌ها به ما از پایین به بالاست و نگاه گربه‌ها از بالا به پایین. خوک‌ها اما ما را مثل خودشان می‌بینند.»
ورنون در ادامه چنین می‌نویسد:
دلایل دوستی مردم با حیوان‌ها زیاد است، همان‌قدر زیاد که تنوعِ خود حیوانات: مردم با سگ‌ها دوستی می‌کنند چون سگ‌ها همراهانی وفادارند، با طوطی‌ها چون سرگرم‌کننده‌اند، با ماهی‌ها چون آرامش‌بخش‌اند، و با اسب‌ها چون نجیبند و به سر بردن با آن‌ها نوعی ورزش هم هست.
هر حیوانی را که نام ببرید، صاحبش به شما خواهد گفت که دقیقاً چرا آن حیوان مایه‌ی خوشی‌اش است..